Wessel Kruisselbrink

Wessel studeert met deze voorstelling af in de richting klassiek slagwerk.

Studeren aan het conservatorium; voor de meesten hét moment van muzikale en technische ontwikkeling en bovendien een tijd van persoonlijke en mentale ontplooiing. Een periode met ruimte voor creativiteit en zelfexpressie én een tijd van vele hoogte-, maar helaas ook dieptepunten.

Door het vertellen van zijn eigen, persoonlijke verhaal in de vorm van een muziektheatervoorstelling, probeert Wessel Kruisselbrink de taboe over mentale gezondheid in de (klassieke) muziekwereld te doorbreken. Vanwege de hoge prestatiedruk, de grote concurrentie en een voortdurende zelfreflectie, krijgen helaas te veel musici te kampen met mentale problemen. De verwachtingen zijn vaak hoog, men moet continu én constant presteren en iedereen probeert zijn eigen zetel binnen het orkest te bemachtigen.

Kortom, er is geen ruimte voor verslapping, terwijl dit praktisch onmogelijk is. Iedereen kent mindere momenten, heeft ruimte nodig om te ontspannen, te herstellen en zichzelf te ontwikkelen. Niemand is perfect. Onzekerheden moeten bespreekbaar zijn, of worden. Zwakheden bestaan en iedereen heeft zo nu en dan een pauze nodig. Tijd voor rust en reflectie. En stilte. Immers, zonder stilte geen muziek;

‘Silence must be.’