Met sketches, liedjes en humor gaat dit Twentse revuegezelschap op zoek naar erkenning, herkenning en de liefde. Door aanleg van glasvezel komen lang vergeten schatten tevoorschijn. Zullen in het verleden behaalde resultaten en of beloftes nog garantie bieden voor het hier en nu? Oude liefde roest immers niet… Zelf schrijven ze hierover: “Mer kiekoet, wie beveend oons op glad ies. Mer ja, wat sas as dös was kaans.”